Affan Bertrand

BİZ GERÇEKTEN MÜSLÜMAN MIYIZ? İMANIMIZ GERÇEKTEN TEVHİD ÜZERE Mİ? HAYAT OTORİTEMİZ GERÇEKTEN ALLAH MI? SORU – CEVAP ŞEKLİNDE OLAN BU ÇALIŞMANIN BİR TEK HEDEFİ VARDIR: O DA İSLAM İLE MÜSLÜMANLARIN FARKINI ORTAYA KOYMAKTIR. SORU: Biz kalp gözü açık olan sofulara, şeyhlere, Peygamber torunu denilen hacılara, hocalara, velilere tapmıyoruz. Sadece imanımıza vesile oluyorlar. Onların izinden gidiyoruz. Onların sayesinde Allah’a biraz daha yaklaşıyoruz. Örneğin; Said Nursi, Fethullah Gülen, Cübbeli Ahmet, Mahmut Ustaosmanoğlu, Süleyman Hilmi Tunahan, Abdülkadir Geylani, Veysel Karani, Celaleddini Rumi, Gavsani… İsim çok.. Bu insanlar o kadar Kuran için uğraşmış, iman hakikatleri için savaş vermiş. Onların ilminden yararlanmak ve onların izinde gitmek neden yanlış olsun ki? Bize şirk içindesiniz diyorlar. Neden şirk içinde olalım? CEVAP: “ Dikkat edin gerçek din ancak Allah’ındır. Ondan başkasını kendisine veli edinenler ise; ‘Biz onlara sadece bizi Allah’a yaklaştırsınlar diye ta

İnsanlık tarihi; adaletsizliğin ve cinsine duymadığı merhametin tarihi olmuştur. İlişkiler; önyargılara ve dokunulamaz dogmalara yem edilmiştir. İnsanı ilerletecek güç; hakkı verilmeyen, alternatifi olmayan adalet ve merhamet duygusudur. Bu filmde jüri üyelerini, kitleleri temsil eden bir metafor olarak görüyoruz. Pazarlamacı, işçi, mimar... Suç şüphesi altında olan sanık gencin yaşamı, farklı meslekten farklı satatülerden oluşan bu on iki kişilik grubun oy birliği ile verecekleri karara bağlıdır. Herkes ne için toplandığını unutmuş, kayıtsız, bir edayla sıralanmıştır. Sabırsız ve aceleci bir hava hakimdir. Sadece sekizinci jüri üyesi olan Davis adlı karakterin düşünceli olduğunu görüyoruz. Şüphededir. Genç hakkında suçsuz oyunu veren ilk kişidir. Suçsuz olduğunu bildiği için suçsuz oyu kullanmıyor. Suçlu olduğundan kesin olarak emin olmadığı için suçsuz oyu kullanıyor. Ortada bir insan hayatı mevzu bahis olduğunun bilincinde. Diğer on bir üyenin kişisel saiklerle ve önyargılar

Nesillerin bize miras olarak bıraktığı hataları, sırtımızda hamal gibi taşıyoruz. Devlet, kamburumuzun üstünde büyüyor. Bedelini ödemek için insanlıktan çıktığımız bu faturaların müsebbibi bir değil iki değil milyonlarca yatan yaşayan yaşayacak olan insanoğlu ve onun kurduğu ve içinde kudurduğu bu şey. Keşke sorun devletin vatandaşı sömürmesi, faşist medya, tek adam rejimi olsaydı. Keşke devletin her kademesinin parsel parsel satılması olsaydı. Baba kötü. Aile kötü... Zengin kötü fakir kötü... Asker kötü.Terörist kötü... Hakim kötü zanlı kötü... Kötülerden ve kötülerin ilişkilerinden oluşan bu şey. Buram buram ben kokan biz kokan bu şey. Sorun; vasıfsızlığımızı gizleyecek tatlı ideolojilerimize malzeme olamayacak kadar çok büyük.